Airen DAGUINOTAS

Na jednej z wysp filipińskich (Negros, która była ostatnią fazą naszej wyprawy) zatrzymaliśmy się na 4 dni w ośrodku położonym trochę na uboczu od wszystkiego. Nasza dość liczna grupa nurków  (26 osób) została podzielona na dwie podgrupy pomiędzy dwoma łodziami. Na każdej łodzi było po dwóch Dive Masters oraz kilka osób do obsługi łodzi. We wszystkich poprzednich ośrodkach, Dive Masters których spotkaliśmy byli to mężczyźni. Na łodzi, do której zostaliśmy przydzieleni oczekiwało nas ogromne zaskoczenie. Naszym „Dive Master” okazała się bardzo drobna i malutka „dziewczynka” - Airen. Trochę ponad 35 lat, czterdzieści kilo wagi, mniej niż 150 centymetrów wzrostu – (chucherko) z ogromnym i promiennym uśmiechem i magicznym wyrazem oczu. Wcale nie zachwycająca zewnętrznie, ale jak się szybko okazało zachwycająca niezwykłą osobowością.

Nasza grupa nurków była międzynarodowa, ale była tam też 8 osobowa polska podgrupa. Oczywiste jest, że trzymaliśmy się razem i jednomyślnie postanowiliśmy zaopiekować się „dziewczynką”. Przecież takie „dziecko” będzie potrzebowało naszej pomocy! Przecież butla z powietrzem, waży więcej niż połowa wagi jej ciała, a tu my szarmanccy Polacy! „Chłopy jak dęby” . Bardzo szybko wywiązała się rozmowa i szybko złapaliśmy kontakt. Airen opowiadała nam swoim niezwykle kojącym głosem o nurkowaniu, o Filipinach, o kulturze, problemach tego kraju ale też opowiedziała nam swoją historię (nie od razu ale po kilku prośbach). Intrygowało nas jak to się stało, że taka drobna osoba może wykonywać tak wyczerpującą pracę. Otóż Airen została „sprzedana” jako najstarsze dziecko do pracy jako sprzątaczka w Malezji przez swoją rodzinę. Jej minimalne i tak zarobki wysyłała do domu by pomóc wykarmić dziesięciorga młodszego rodzeństwa. Mały hotelik w którym pracowała miał również szkołę nurkową. Po latach kiedy Airen miała 25 lat jej boss, któremu brakowało pracowników w szkole nurkowej niemalże zmusił ją by zaczęła mu pomagać. Zabawne jest to, że wówczas nie potrafiła ona nawet pływać. Minęło kilka lat i dzięki determinacji, Airen nie tylko nauczyła się nurkować, ale bardzo szybko zdobyła licencję „mistrzowską”. Po kilku latach pracy jako Dive Master w Malezji - postanowiła wrócić na Filipiny by być bliżej rodziny i móc jej pomagać nie na dystans. I tutaj nasze drogi się spotkały.

Już w czasie pierwszego nurkowania okazało się, że to nie „dziewczynka” potrzebuje pomocy pod wodą. To wielu z nas miało problemy z silnymi prądami podwodnymi czy niezwykłymi podwodnymi stworami. Proszę sobie wyobrazić sytuację, że po wskoczeniu do wody nagle jest się otoczonym kłębowiskiem niezwykle jadowitych węży morskich. Ukąszenie takiego węża może zabić do 20 dorosłych mężczyzn. Pierwsza reakcja? Panika!….. Ale jedno spojrzenie na Airen i jej uspakajający ruch ręką i cień uśmiechu spoza ustnika od regulatora spowodował, że wszyscy nabrali perspektywy do plagi wężowej i już po chwili to my byliśmy ciekawi węży i to my zaczęliśmy za nimi podążać. Innym razem po 15 minutach „pedałowania” pod prąd (by wrócić do łodzi) – wielu z nas zaczynało brakować tej odrobiny dodatkowej energii. I tu ponownie interwencja Airen, która podawała pomocną dłoń i dosłownie holowała nas „pod prąd” przez kilka minut by ratować sytuację. Ale była ona świetna nie tylko w chwilach krytycznych. Wielu Dive Masters, których poznałem tak naprawdę pod wodą są bardziej zajęci sobą i są mało aktywni. Airen – była zupełnym przeciwieństwem. Obserwowała bacznie całe otoczenie, znajdowała rzeczy warte zobaczenia i brała czas by nam wyjaśnić sprawy pod wodą używając specjalnej małej tabliczki na której mogła pisać. Jednocześnie jej bardzo spokojne podejście udzielało się wszystkim i każde nurkowanie było czystą przyjemnością.

Nic dziwnego, że pomiędzy „grupą Polskich Dębów” a „dziewczynką’ wywiązała się wzajemna sympatia. Po czterech dniach wspólnego nurkowania gdy nadszedł czas na pożegnanie, chcieliśmy jej jakoś podziękować. Zauważyliśmy że jej ubranie do nurkowania (wet suite) jest naprawdę stary i zniszczony i po każdym nurkowaniu w tym naprawdęciepłym oceanie wychodziła ona na pokład drżąca z zimna. Nie posiadała ona również personalnego komputera do nurkowania, który przypomina duży zegarek i jest moim zdaniem koniecznym instrumentem pod wodą. Nie trudno się było domyśleć, że wydatek na zakup nowego ubrania i komputera był po prostu poza jej zasięgiem finansowym. Wszak jej skromna pensja (pewnie około $150/m) musiała wystarczyć na jej utrzymanie, pomoc rodzinie i spłatę starego skutera (którym musiała dojeżdżać codziennie do pracy).

Jak wspomniałem wcześniej, pozostaję z Airen w przyjacielskich kontaktach od naszego pobytu na Filipinach w 2017. Ja wysyłam jej moje filmy z wypraw nurkowych a ona z ogromnym zainteresowaniem je ogląda i komentuje. Piszemy o życiu w tak dwóch różnych Światach. Jej niezwykły optymizm pomimo bardzo trudnego życia inspiruje mnie i Agnieszkę. Ktoś kto tego nie widział (jak ludzie żyją na Filipinach) na własne oczy nawet nie wie jak ciężko bywa ludziom żyjącym na tym samym Świecie. Nigdy mnie nie prosiła Airen o pomoc (ale kiedy ją w trudnych momentach – jak choroba ojca - wsparliśmy), zawsze była nam ogromnie wdzięczna….. Sytuacja pogorszyła się znacznie w tym roku na skutek wszędobylskiej pandemii. Filipiny są krajem w ogromnym stopniu zależnym od turystyki. Kiedy nie ma turystów, nie ma pracy dla dziesiątków tysięcy ludzi. O ile w Kanadzie rząd wprowadził natychmiast programy pomocy dla tych co utracili pracę, to na Filipinach nic takiego nie istnieje. „Radź sobie sam” - to jest to co ich rząd (zresztą skorumpowany) sugeruje obywatelom Filipin.

Zorientowałem się, że jest bardzo źle, bo Airen po raz pierwszy sama napisała do mnie z prośbą o pomoc. Kiedy zaczeła się pandemia, Rząd przysłał pomoc dla jej całej wioski, (która skupia 100 rodzin wielodzietnych), w wysokości 8,000 pesos co jest równowartością $210 dolarów kanadyjskich! To jest mniej niż $1.00 na osobę!

Jeśli nie umrzemy od pandemii to umrzemy z głodu! To były słowa Airen, które wryły mi się w pamięć. Reakcja była oczywista. Dzięki PayPal w ciągu dwóch dni otrzymała ona przesyłkę pieniężną ($1,000), która była przeznaczona na pomoc dla jej rodziny. Ale jej e-mail z podziękowaniami ponownie mnie zaskoczył. Otóż Airen za otrzymane pieniądze zakupiła żywność (głównie ryż), którą następnie podzieliła równo pomiędzy najbliższymi rodzinami w jej wiosce (około 20 rodzin). Przecież mogła ona za taką sumę spokojnie przeżyć ze swoją własną rodziną pół roku! Wielu by tak zrobiło, ale nie ona….

By nie czekać na pomoc od innych Airen zaczęła motywować mieszkańców wioski do wspólnych akcji by zdobywać jakiekolwiek środki do życia. Między innymi wraz z grupą mężczyzn ta „drobina” karczuje ogromne nieużytki pod pola uprawne, by zacząć wspólnie uprawiać ryż. Stworzyła też grupę kobiet, wspólnie dbających o dzieci, by inne kobiety mogły zająć się „wyrobami ludowymi”, które to cała wioska próbuje sprzedawać w mieście.

Jeśli ktoś chciałby pomóc "braciom chrześcianom" w odległym zakątku Świata to proszę do mnie napisać na 2780007@gmail.com lub zadzwonić na 905-278-0007 a ja chętnie przekażę jak można to zrobić. Nie chodzi o wielkie sumy ale chodzi o SERCE! Moża też używając powyższy guzik dokonać donacji poprzez FUNDLY